شیشه سکوریت چگونه ساخته می شود؟

شیشه سکوریت شده تقریباً چهار برابر قوی تر از شیشه معمولی یا آنیل شده است. و بر خلاف شیشه آنیل شده که می تواند در صورت شکستن به قطعات ناهموار خرد شود، شیشه سکوریت به قطعات کوچک و نسبتاً بی ضرر تبدیل می شود. در نتیجه، شیشه سکوریت در محیط‌هایی که ایمنی انسان در آنها مشکل است، استفاده می‌شود. کاربردها شامل شیشه های جانبی و عقب در وسایل نقلیه، درهای ورودی، محفظه دوش و وان، زمین های راکت بال، مبلمان پاسیو، اجاق های مایکروویو و نورگیر است.

برای آماده سازی لیوان برای فرآیند تمپر ابتدا باید آن را به اندازه دلخواه برش داد. (اگر هر گونه عملیات ساخت، مانند اچ کردن یا لبه زدن، پس از عملیات حرارتی انجام شود، کاهش استحکام یا خرابی محصول ممکن است رخ دهد.) سپس شیشه از نظر عیوب مورد بررسی قرار می گیرد که می تواند باعث شکستگی در هر مرحله در حین تمپر شود. مواد ساینده ای مانند کاغذ سنباده لبه های تیز را از شیشه جدا می کند و بعداً شسته می شود.
تبلیغات

در مرحله بعد، شیشه یک فرآیند عملیات حرارتی را آغاز می کند که در آن از طریق یک اجاق حرارتی عبور می کند، چه به صورت دسته ای یا پیوسته. فر شیشه را تا دمای بیش از 600 درجه سانتیگراد گرم می کند. (استاندارد صنعتی 620 درجه سانتیگراد است.) سپس شیشه تحت یک روش خنک کننده با فشار بالا به نام "کوئنچ" قرار می گیرد. در طی این فرآیند که فقط چند ثانیه طول می کشد، هوای پرفشار سطح شیشه را از مجموعه ای از نازل ها در موقعیت های مختلف منفجر می کند. کوئنچ کردن سطوح بیرونی شیشه را خیلی سریعتر از مرکز آن خنک می کند. همانطور که مرکز شیشه سرد می شود، سعی می کند از سطوح بیرونی عقب بکشد. در نتیجه، مرکز در کشش باقی می‌ماند و سطوح بیرونی تحت فشار قرار می‌گیرند که به شیشه سکوریت استحکام می‌دهد.

شیشه در حالت کشش تقریباً پنج برابر راحت‌تر از فشار می‌شکند. شیشه آنیل شده با 6000 پوند بر اینچ مربع (psi) می شکند. شیشه سکوریت، طبق مشخصات فدرال، باید تراکم سطحی 10000 psi یا بیشتر داشته باشد. معمولاً در حدود 24000 psi شکسته می شود.

یکی دیگر از روش های ساخت شیشه سکوریت، تمپر شیمیایی است که در آن مواد شیمیایی مختلف به منظور ایجاد فشردگی، یون ها را روی سطح شیشه تبادل می کنند. اما از آنجایی که این روش هزینه بسیار بیشتری نسبت به استفاده از کوره های حرارت دهی و کوئنچ دارد، کاربرد گسترده ای ندارد.