HOE WORDT GEHARD GLAS GEMAAKT?

Gehard glas is ongeveer vier keer sterker dan 'gewoon' of gegloeid glas. En in tegenstelling tot gehard glas, dat bij breuk in scherpe scherven kan uiteenspatten, breekt gehard glas in kleine, relatief onschadelijke stukjes. Als gevolg hiervan wordt gehard glas gebruikt in omgevingen waar de menselijke veiligheid een probleem is. Toepassingen zijn onder meer zij- en achterruiten in voertuigen, toegangsdeuren, douche- en badkuipen, squashbanen, terrasmeubilair, magnetrons en dakramen.

Om glas voor te bereiden op het tempereerproces, moet het eerst op de gewenste maat worden gesneden. (Vermindering van de sterkte of productfalen kunnen optreden als er na de warmtebehandeling fabricagebewerkingen, zoals etsen of randen, plaatsvinden.) Het glas wordt vervolgens onderzocht op onvolkomenheden die bij elke stap tijdens het temperen breuk kunnen veroorzaken. Een schuurmiddel zoals schuurpapier haalt scherpe randen van het glas, dat vervolgens wordt gewassen.
ADVERTENTIE

Vervolgens begint het glas aan een warmtebehandelingsproces waarbij het door een tempereeroven gaat, hetzij batchgewijs, hetzij continu. De oven verwarmt het glas tot een temperatuur van ruim 600 graden Celsius. (De industrienorm is 620 graden Celsius.) Het glas ondergaat vervolgens een koelproces onder hoge druk dat 'quenchen' wordt genoemd. Tijdens dit proces, dat slechts enkele seconden duurt, blaast lucht onder hoge druk het oppervlak van het glas uit een reeks mondstukken in verschillende posities. Door afschrikken koelen de buitenoppervlakken van het glas veel sneller af dan het midden. Terwijl het midden van het glas afkoelt, probeert het zich terug te trekken van de buitenoppervlakken. Als gevolg hiervan blijft het midden onder spanning staan ​​en worden de buitenoppervlakken samengedrukt, waardoor gehard glas zijn sterkte krijgt.

Glas onder spanning breekt ongeveer vijf keer gemakkelijker dan onder druk. Gegloeid glas zal breken bij 6.000 pond per vierkante inch (psi). Gehard glas moet volgens federale specificaties een oppervlaktecompressie hebben van 10.000 psi of meer; het breekt over het algemeen bij ongeveer 24.000 psi.

Een andere benadering voor het maken van gehard glas is chemisch temperen, waarbij verschillende chemicaliën ionen op het oppervlak van het glas uitwisselen om compressie te creëren. Maar omdat deze methode veel duurder is dan het gebruik van tempereerovens en afschrikken, wordt deze niet veel toegepast.