Powłoka ITO to powłoka z tlenku indu i cyny, która jest roztworem składającym się z indu, tlenu i cyny – czyli tlenku indu (In2O3) i tlenku cyny (SnO2).
Zwykle spotykany w postaci nasyconej tlenem, składającej się (wagowo) z 74% In, 8% Sn i 18% O2, tlenek indu i cyny jest materiałem optoelektronicznym, który w masie jest żółtawoszary oraz bezbarwny i przezroczysty po nałożeniu w cienkiej warstwie warstwy.
Obecnie, wśród najczęściej stosowanych przezroczystych tlenków przewodzących, ze względu na doskonałą przezroczystość optyczną i przewodność elektryczną, tlenek indu i cyny można osadzać próżniowo na podłożach, w tym szkle, poliestrze, poliwęglanie i akrylu.
Przy długościach fal w zakresie od 525 do 600 nm, 20 omów/kw. Powłoki ITO na poliwęglanie i szkle charakteryzują się typową szczytową transmisją światła wynoszącą odpowiednio 81% i 87%.
Klasyfikacja i zastosowanie
Szkło o wysokiej rezystancji (wartość rezystancji wynosi 150 ~ 500 omów) – jest powszechnie stosowane do ochrony elektrostatycznej i produkcji ekranów dotykowych.
Zwykłe szkło oporowe (wartość rezystancji wynosi 60 ~ 150 omów) – jest powszechnie używane do wyświetlaczy ciekłokrystalicznych TN i elektronicznych środków przeciwzakłóceniowych.
Szkło o niskiej rezystancji (rezystancja mniejsza niż 60 omów) – jest powszechnie stosowane w wyświetlaczach ciekłokrystalicznych STN i przezroczystych płytkach drukowanych.
Czas publikacji: 09 sierpnia 2019 r
